ARKTYKA >>> Arktyczna Wyprawa Fotograficzna Nr: NYC-R/2025/06/208

Longyearbyen – Trygghamna – Magdalenefjorden – Kobbefjorden – Virgohamna – Smeerenburg Ytre Norskøya – Bruceneset – Moffen – 80°N – Liefdefjorden – Monacobreen – Texas Bar – Kongsfjorden – Longyearbyen

Opis rejsu do góry

Zapraszamy na niezwykłe rejsy na DALEKIEJ PÓŁNOCY w ARKTYCE*.

Nasz cykl rejsów to tygodniowe i 10-cio dniowe ekspedycje po wodach wokół Spitsbergenu (największej wyspy Svalbardu) znajdującego się na wodach Oceanu Arktycznego.

Żeglarstwo polarne oferuje bliski kontakt z naturą w najczystszej postaci: bezkresne odcienie bieli, przejrzyste powietrze, granatowe, krystaliczne morze…

Arktyka to miejsce pełne nieodkrytych tajemnic, które zachwycają każdego podróżnika.
Rejsy po tych wodach to spotkanie z dziką naturą w najczystszej postaci. Spędzając czas na pokładzie naszego dzielnego jachtu, będziesz mieć okazję podziwiać majestatyczne szczyty obsypane śniegiem oraz lodowce, które zanurzają swoje jęzory w słonej wodzie.

Warto tu teraz zajrzeć, by zdążyć!
Arktyka topnieje w zastraszającym tempie i proces ten stale pogłębia się. Ocieplenie klimatu dotyka już nawet tak odległe rubieże, jak północny Svalbard. Według analiz naukowych globalne ocieplenie w Arktyce postępuje dwukrotnie szybciej niż gdziekolwiek indziej na Ziemi – sam Lodowiec Austfonna płynie 10 razy szybciej niż sądzili naukowcy, a w rejonie Spitsbergenu rozmarza wieczna zmarzlina.

UWAGA, udział w rejsie, na jachcie o długości kadłuba 23 m – daje godziny stażowe potrzebne do uzyskania patentu kapitana jachtowego!

Po rejsie kapitan wystawi uczestnikom opinie zgodne ze standardami PZŻ.

________________________
* - Arktyka – obszar Ziemi otaczający biegun północny. Jej granice określa się na różne sposoby -
według definicji klimatyczno-ekologicznej wyznacza ją lipcowa izoterma +10 °C, która w przybliżeniu pokrywa się również z północną granicą wegetacji drzew.

Rejs zaczniemy i zakończymy w Longyearbyen, na Spitsbergenie (największej i jedynej zamieszkałej wyspie w archipelagu Svalbard).

Tu na DALEKIEJ PÓŁNOCY wychodząc na pokład widzisz rysujące się na horyzoncie szczyty, wszystkie obsypane śniegiem. Pomiędzy nimi kolejne lodowce zanurzają swoje jęzory w słonej wodzie…

Zapytasz o atrakcje? Tu dla miłośników polarnego klimatu jest ich wiele:
- polarne stacje badawcze;
- fiordy i lodowce;
- flora i fauna Arktyki: wieloryby, kolonie morsów, niedźwiedzie polarne, kolonie ptaków, renifery, foki, orki;
- rosyjskie osady górnicze;
- trekkingi;
- połowy dorsza i halibuta,
- kajaki.

Przygotowując się do rejsu, trzeba brać pod uwagę to, że żeglowanie po wodach północy, nawet w czerwcu, lipcu i sierpniu, wiąże się z niskimi (i bardzo niskimi) temperaturami i zmiennymi warunkami atmosferycznymi.
To, co można jednak zobaczyć z pokładu jachtu, czy w trakcie krótkiego trekkingu w bliskiej okolicy postoju - z nawiązką wynagradza trudności rejsu. W okresie od 20 kwietnia do 26 sierpnia na Svalbardzie występują dni polarne.

Wybierzemy dla Was rejony, w których przyroda zaskakuje swoimi formami i pozostawia wspomnienia na długie lata. Czekają tu na Was malownicze góry, przepiękne lodowe fiordy, dzika arktyczna przyroda.
Tak więc niezależnie od trasy, w trakcie każdego rejsu nie zabraknie okazji do zwiedzania najbliższej okolicy portów, łowienia ryb, podziwiania przyrody i podglądania życia twardych ludzi osiadłych za kołem podbiegunowym.

TEN REJSU

Odkrycie Spitsbergenu pierwotnie miało niewielkie znaczenie. Sytuacja zmieniła się jednak dynamicznie, kiedy w 1607 r. Henry Hudson opisał mnogość wielorybów, fok i morsów w wodach okalających archipelag. Północno-zachodni róg Spitsbergenu stał się głównym obszarem wielorybnictwa na Svalbardzie. Przez cały XVII i XVIII wiek spływały tu statki angielskie, holenderskie, duńskie, norweskie i baskijskie, gdzie w fiordach podczas arktycznego lata polowano na wieloryby.

Największe i najbardziej znane stacje w Svalbardzie znajdowały się wszystkie w regionie Nordvesthjørnet, w tym najsłynniejsza holenderska stacja Smeerenburg na wyspie Amsterdamøya.

Inne duże stacje można znaleźć w Magdalenefjorden, Kobbefjorden, Virgohamna, Sallyhamna oraz na Ytre Norskøya, aby wymienić tylko kilka.

Nordvesthjørnet – kraina wielorybów

Przez niemal 200 lat trwał międzynarodowy połów wielorybów.

Na początku wieloryby chętnie wpływały do fiordów, a na brzegach budowano stacje wielorybnicze, gdzie wytapiano tłuszcz i przerabiano go na olej. W tym okresie fiordy pełne były truchła waleni, a z pieców nieustająco unosił się dym. Liczne statki i mniejsze łodzie kotwiczące w Fuglefjorden (Fair Haven) stały się nieodłączną częścią krajobrazu.

Inteligentne wale opuściły wkrótce fiordy północno-zachodniego Spitsbergenu i zaczęły przemieszczać się w kierunku krawędzi lodu i Grenlandii. Statki połowowe podążały za nimi, a stacje wielorybnicze zostały porzucone.

Obszar jednak Nordvesthjørnet, ze swoimi bezpiecznymi zatokami, dającymi schronienie przed sztormami, pozostał w użyciu do końca epoki wielorybnictwa, która przypadła na koniec XVIII wieku. Przechowywano tu narzędzia i sprzęt, budowano cmentarze.

Wielorybnicy doceniali dobre kotwicowiska w Nordvesthjørnet. Warto wspomnieć o ekspedycji Phippsa w 1773 roku, która stacjonowała w Fair Haven, czekając na poprawę warunków pogodowych. Nazwa Fair Haven została wkrótce rozszerzona przez angielskich żeglarzy, aby obejmować wszystkie osłonięte zatoki wokół Danskøya i Amsterdamøya. Nazwa była bardziej opisem spokojnych wód niż nazwą konkretnego miejsca.

PROGRAM REJSU

Dzień 1-2: Longyearbyen – Trygghamna
Nazwa Trygghamna oznacza bezpieczną przystań. Odnosi się do osłoniętej od wiatrów zatoki, która od XVII wieku dawała schronienie wielorybnikom wpływającym w głąb fiordów Spitsbergenu w poszukiwaniu waleni.

Znajdują się tu pozostałości zabudowań, groby oraz piece do wytapiania tłuszczu, które niegdyś służyły do pozyskiwania oleju.

Nad Trygghamną wznosi się zielony szczyt Alkhornet, charakterystyczny punkt orientacyjny podczas żeglugi przez Isfjord. Alkhornet i tundra pod samym wzgórzem swoją bujną roślinność zawdzięczają dużej ilość nawozu w postaci ptasiego guano, wapiennemu podłożu oraz południowemu nachyleniu terenu.

Na skałach Alkhornet gniazdują gęsi, a na klifie znajdują się kolonie wydrzyków arktycznych, mew trójpalczastych i mew lodowych. To także duże skupisko lisów polarnych, fok i reniferów.

Dzień 3-6: Nordvesthjørnet: Magdalenefjorden – Kobbefjorden – Virgohamna – Smeerenburg Ytre Norskøya – Bruceneset

William Barents był pierwszym, który dotarł do Magdalenefjorden w 1596 roku. Znalazł tu kły morsów, co skłoniło go do nadania fiordowi nazwy Tusk Bay.

Angielski odkrywca i wielorybnik Robert Fotherby wpłynął następnie do fiordu w 1614 roku, nadając mu nazwę Maudlen Sound na cześć króla Jakuba I z Anglii, a małej, osłoniętej zatoczce na jego południowym wybrzeżu – Trinity Harbor. Anglicy następnie ustanowili tu stację wielorybniczą w Trinity Harbor, obecnie znanym jako Gravneset, otoczonym przez majestatyczne góry i wysokie lodowce. Stacja ta została później przejęta przez Holendrów.

W Gravneset znaleziono pozostałości czterech pieców do gotowania tłuszczu oraz cmentarz zawierający około 130 grobów datowanych od XVII do końca XVIII wieku. Pochówki odbywały się na przestrzeni prawie 200 lat.

Stacja wielorybnicza w Kobbefjorden (Foczy Fiord) została zbudowana na początku XVII wieku. Kobbefjorden znajduje się na zachodnim wybrzeżu Danskøya. Według Nordenskiölda, to miejsce, w którym lód szybko topniał latem, a na końcu fjordu znajdowało się źródło wody słodkiej, które nigdy nie zamarzało. W Kobbefjorden znajduje się wysepka o nazwie Postholmen: kiedy statki wracały do ojczyzn, załogi zostawiały tam korespondencję dla innych wielorybników.

Virgohamna

„Odosobnione, upiorne miejsce… Zamknięta, nieprzyjazna zatoka.” Tak Virgohamnę opisał Fridtjof Nansen.

Virgohamna jest jednym z ważniejszych miejsc dziedzictwa kulturowego Svalbardu. Standardowo na plaży znajdują się pozostałości pieców do przetapiania tłuszczu oraz holenderskiej stacji wielorybniczej. Są tu również liczne groby wielorybników z XVII wieku.

Jednak Virgohamna znana jest najbardziej jako miejsce, startu ekspedycji próbujących dotrzeć na Biegun Północny. Zarówno Andrée (1896, 1897), jak i Wellman (1906, 1907, 1909) zbudowali tu bazy, składające się z hangarów balonowych, hangarów dla sterowców oraz zakładów produkcji gazu. Miejsce zostało nazwane na cześć statku parowego i jednostki transportowej Andréego, Virgo.

Smeerenburg
Żadna inna stacja z okresu wielorybnictwa na Svalbardzie nie ma takiej historii, jak legendarny Smeerenburg.

Wokół jego wielkości narosło wiele mitów: mówiono, że było to miasto tętniące życiem, ze sklepami, piekarniami, magazynami, kościołem i fortecami, a także barami i domami publicznymi. Szacowano, że miasto zamieszkiwały tysiące osób.

W 1920 roku Nansen pisał o setkach statków cumujących w fiordzie . Mówił o mieście z ulicami i stoiskami, gdzie w lecie na potrzeby wielorybnictwa zbierało się nawet dziesięć tysięcy ludzi. Były tam magazyny i miejsca do przetapiania tłuszczu, kuźnie i warsztaty. Na płaskiej plaży roiło się od marynarzy wracających z połowów wielorybów oraz od kobiet, ubranych w różnobarwne stroje, „polujących” na mężczyzn.

„A wszystko to po to, aby dostarczyć Europie oleju; choć jeszcze bardziej, by zapewnić damom obręcze do opasania ich ciał gorsetami i krynolinami” (Nansen, 1920).

Wszystkie mity mają jednak swoją żywotność. W latach 1979–1981 prowadzone były wykopaliska archeologiczne. Badania pozwoliły uzyskać bardziej realistyczny obraz Smeerenburga. Wbrew mitowi o tętniącym życiem miasteczku, które w szczytowym okresie miało do 20 000 mieszkańców, osada faktycznie liczyła około 200 mieszkańców: wszyscy byli pracownikami stacji wielorybniczej. Prawdziwy Smeerenburg może wydawać się mniej fascynujący niż mit, ale z pewnością był to miejsce pełne życia, gdy wszystkie piece były w użyciu.

W drugiej połowie XVII wieku dni Smeerenburga jako stacji wielorybniczej dobiegły końca. Wieloryby opuściły fiordy, a stacja popadła w nieużytek. Piece zostały rozebrane, a wszystkie użyteczne materiały zabrano.

Nawet długo po zamknięciu stacji Smeerenburg nadal był używany jako port awaryjny, miejsce do przechowywania sprzętu wielorybniczego oraz punkt, w którym statki wielorybnicze gromadziły się wiosną i jesienią. Warunki kotwiczenia do dziś są tu dobre.

W Smeerenburgu znajduje się cmentarz, jest tu 101 grobów należących do ludzi, którzy stracili życie podczas połowów wali w XVII i XVIII wieku.

Wielorybnictwo było niebezpieczne, a ludzkie życie ulotne… W okolicach stacji wielorybniczych można znaleźć zarówno pojedyncze groby, jak i całe cmentarzyska. Największe z nich znajdują się w Likneset, położonym naprzeciwko Smeerenburga. Znajduje się tam 225 grobów przykrytych kurhanami kamieni.

Uważa się, że liczba grobów w tym cmentarzu wielorybniczym była kiedyś znacznie większa.

Ytre Norskøya

Ytre Norskøya to kolejne miejsce kojarzone z działalnością wielorybników. Na początku XVII wieku Holendrzy wznieśli tu stację z piecami do wytapiania tłuszczu waleni.

Do dziś wzdłuż plaży w zatoce, można zobaczyć pozostałości dziewięciu pieców, platformy do krojenia wielorybiego mięsa oraz prawie 200 grobów osób, które w poszukiwaniu wali zakończyły życie na Svalbardzie.

Bruceneset

Zatoka Alicehamna leży na wschód od Raudfjorden i na południe od Bruceneset. Zatoka ma dobre warunki do cumowania, a plaża idealnie nadaje się na miejsce lądowania dla małych łodzi. Z tych powodów Alicehamna była wykorzystywana przez myśliwych, naukowców i turystów przez wieki.

Zatoka została nazwana Alicehamna na cześć księżniczki Alice, statku, którym książę Albert I z Monako odbył swoje oceanograficzne ekspedycje do Svalbardu w latach 1898-1907. Albert był dobroczyńcą dla wielu polarnych naukowców, takich jak William S. Bruce, Fridtjof Nansen i Gunnar Isachsen, którzy, dzięki wsparciu księcia, w wielu aspektach przyczynili się do rozwoju nowoczesnych badań norweskich w Svalbardzie.

Dzień 7-8: Moffen – 80°N – Liefdefjorden – Monacobreen- Texas Bar

Moffen to niewielka płaska wyspa. Po niemal całkowitym wyginięciu morsów na Svalbardzie w połowie XX wieku, Moffen odegrała istotną rolę w ponownym zasiedlaniu tego gatunku na wyspach, co jest procesem trwającym do dziś. Obecnie często można spotkać większe grupy morsów na południowym krańcu wyspy, czasami nawet ponad 100 osobników.

Wody wokół Moffen są bardzo płytkie, dlatego większość statków utrzymuje jeszcze większy dystans, również z powodów nawigacyjnych. Moffen znajduje się bezpośrednio na północ od 80°N.

Liefdefjorden
Nazwa Liefdefjorden oznacza fjord miłości, skrywa jeden z najbardziej znanych lodowców Svalbardu, Monacobreen. Został on nazwany na cześć księcia Alberta I z Monako.

Książę stał się pionierem nauki o oceanografii, był zagorzałym zwolennikiem łączenia relacji między istot żywych z ich naturalnym środowiskiem, co w tamtych czasach było dość innowacyjnym podejściem.

W Liefdefjorden zakotwiczymy nieopodal Texas Bar, starej chaty traperskiej, która w rzeczywistości nie ma nic wspólnego z Texasem ani barem. Przez większość swojej historii służyła jako miejsce badań naukowych i przyczółek do polowań.

Dzień 9-10: Kongsfjorden – Longyearbyen

Kongsfjorden
11 maja 1926 Roald Amundsen, amerykański inżynier i odkrywca Lincoln Ellsworth oraz włoski pilot płk Umberto Nobile wystartowali z Kongsfjorden, kierując się ku biegunowi północnemu. Po 16 godzinach lotu dotarli nad biegun, gdzie zrzucili flagi swych krajów i polecieli w stronę Alaski.

Wobec wątpliwości, co do zdobycia bieguna północnego przez Cooka, Peary’ego i Byrda, dotarcie na biegun północny przez załogę sterowca było pierwszym w pełni udokumentowanym zdobyciem bieguna. Amundsen i Nobile wdali się w publiczny konflikt o to, kto miał większe zasługi dla zdobycia bieguna, co bardzo nadszarpnęło ich reputację. Włoski rząd stanął, rzecz jasna, po stronie Umberto Nobile, organizując inżynierowi cykl wykładów i spotkań w Stanach Zjednoczonych, a zupełnie ignorując Norwega.

W samym Ny – Alesund wciąż znajdują się maszty cumownicze, do których Amundsen i Nobile przywiązali w 1926 r. sterowiec Norge, a w 1928 r. Nobile przywiązał sterowiec Italia. Blisko wioski znajdują się tereny lęgowe bernikli białolicych, gęsi krótkodziobych i rybitw arktycznych.

TRANSPORT

Skąd - Dokąd - Data Godzina - Przewoźnik

Zaokrętowanie:	23.07.2025 śro, godz. 00:00	Wyokrętowanie	01.08.2025 pia, godz. 00:00
Port:	Longyearbyen	Port:	Longyearbyen

Liczba godzin stażu:	80-120
Staż na wodach pływowych:	TAK

Trasa rejsu do góry

Akwen:	Ekstremalnie ‐ Na północ: Svarbald, Spitsbergen
Trasa rejsu:	Longyearbyen – Trygghamna – Magdalenefjorden – Kobbefjorden – Virgohamna – Smeerenburg Ytre Norskøya – Bruceneset – Moffen – 80°N – Liefdefjorden – Monacobreen – Texas Bar – Kongsfjorden – Longyearbyen

Realizacja trasy jest całkowicie zależna od pogody i warunków lodowych. O programie trasy decyduje kapitan. Wszystkie rejsy zaczynamy i kończymy w Longyearbyen.
Rejs zakłada zdobycie dużej ilości godzin stażowych, czyli praktyki morskiej zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej z dnia 29 stycznia 2018 w sprawie kwalifikacji i przeszkolenia załóg jachtów komercyjnych i warunków ich uzyskiwania.
Rejs spełnia kryteria żeglugi po wodach pływowych, o których mowa w Rozporządzeniu Ministra Sportu i Turystyki z dnia 09 kwietnia 2013 r. w sprawie uprawiania turystyki wodnej ora spełnia kryteria żeglugi na jachcie o długości kadłuba powyżej 20 m – potrzebne do uzyskania patentu kapitana jachtowego

Transport do góry

Rejsy (w większości) zaczynają się kończą na Spitsbergenie w miejscowości Longyearbyen.

Do Longyearbyen z Polski nie ma bezpośrednich lotów. Należy najpierw dolecieć do Oslo lub Tromso, skąd odbywają się regularne połączenia lotnicze do Longyearbyen.

Trasy obsługują linie lotnicze: SAS i Norvegian.

Ceny biletów lotniczych z Oslo na Spitsbergen kształtują się na poziomie 600 - 900 PLN.

Powrót z Longyearbyen do Polski odbywa się analogicznie tyle, że w odwrotnej kolejności.

Jacht do góry

Cena i warunki płatności do góry

Podobne rejsy do góry

Termin od/do	Dni	Trasa/miejsce	Cena
16.06.2025 pon 22.06.2025 nie	6	Longyearbyen - Spitsbergen - Longyearbyen	2 500 €	Więcej o rejsie
15.07.2025 wto 22.07.2025 wto	7	Longyearbyen - Svalbard Zachodni - Longyearbyen	2 500 €	Więcej o rejsie
20.08.2025 śro 31.08.2025 nie	12	Longyearbyen – Poolepynten – Ny-Ålesund – Ny-London – Isfjorden – Longyearbyen	2 900 €	Więcej o rejsie
01.09.2025 pon 14.09.2025 nie	14	Longyearbyen – Heleysund - Barentsøya - Freemansundet - Edgeøya - Pd–Zach Svalbard – Longyearbyen	3 000 €	Więcej o rejsie
15.09.2025 pon 30.09.2025 wto	14	Longyearbyen – Heleysund - Barentsøya - Freemansundet - Edgeøya - Pd–Zach Svalbard – Longyearbyen	3 000 €	Więcej o rejsie

Masz pytania? Skontaktuj się z nami! do góry