ARKTYKA >>> Ekspedycja szlakami białych niedźwiedzi Nr: NYC-R/2025/08/211

Longyearbyen – Poolepynten – Ny-Ålesund – Ny-London – Isfjorden – Longyearbyen

Opis rejsu do góry

Zapraszamy na niezwykłe rejsy na DALEKIEJ PÓŁNOCY w ARKTYCE*.

Nasz cykl rejsów to tygodniowe i 10-cio dniowe ekspedycje po wodach wokół Spitsbergenu (największej wyspy Svalbardu) znajdującego się na wodach Oceanu Arktycznego.

Żeglarstwo polarne oferuje bliski kontakt z naturą w najczystszej postaci: bezkresne odcienie bieli, przejrzyste powietrze, granatowe, krystaliczne morze…

Arktyka to miejsce pełne nieodkrytych tajemnic, które zachwycają każdego podróżnika.
Rejsy po tych wodach to spotkanie z dziką naturą w najczystszej postaci. Spędzając czas na pokładzie naszego dzielnego jachtu, będziesz mieć okazję podziwiać majestatyczne szczyty obsypane śniegiem oraz lodowce, które zanurzają swoje jęzory w słonej wodzie.

Warto tu teraz zajrzeć, by zdążyć!
Arktyka topnieje w zastraszającym tempie i proces ten stale pogłębia się. Ocieplenie klimatu dotyka już nawet tak odległe rubieże, jak północny Svalbard. Według analiz naukowych globalne ocieplenie w Arktyce postępuje dwukrotnie szybciej niż gdziekolwiek indziej na Ziemi – sam Lodowiec Austfonna płynie 10 razy szybciej niż sądzili naukowcy, a w rejonie Spitsbergenu rozmarza wieczna zmarzlina.

UWAGA, udział w rejsie, na jachcie o długości kadłuba 23 m – daje godziny stażowe potrzebne do uzyskania patentu kapitana jachtowego!

Po rejsie kapitan wystawi uczestnikom opinie zgodne ze standardami PZŻ.

________________________
* - Arktyka – obszar Ziemi otaczający biegun północny. Jej granice określa się na różne sposoby -
według definicji klimatyczno-ekologicznej wyznacza ją lipcowa izoterma +10 °C, która w przybliżeniu pokrywa się również z północną granicą wegetacji drzew.

TEN REJSU

Rejs zaczniemy i zakończymy w Longyearbyen, na Spitsbergenie (największej i jedynej zamieszkałej wyspie w archipelagu Svalbard).

Tu na DALEKIEJ PÓŁNOCY wychodząc na pokład widzisz rysujące się na horyzoncie szczyty, wszystkie obsypane śniegiem. Pomiędzy nimi kolejne lodowce zanurzają swoje jęzory w słonej wodzie…

Dokąd pożeglujemy...

Pożeglujemy na Svalbard, Biały Archipelag, do domu niedźwiedzi polarnych…

Nie było tutaj Rzymian, nie było Wikingów, ani Inuitów.

To świat wielorybników, wagabundów i kapitanów rejsów morskich… to kraina samotników, którzy lubią i potrafią być poza światem.

Przed nami na szlaku:

…Niedźwiedzie polarne wschodniego Svalbardu…

…Obszary, których nie pokrywają mapy…

…Lodowa ściana najbardziej spektakularnego na półkuli północnej lodowca Austfonna…

…Najbardziej na północ i najbardziej na wschód wysunięte punkty Europy…

…Wyprawa śladami Andreego…

Przygotowując się do rejsu, trzeba brać pod uwagę to, że żeglowanie po wodach północy, nawet w czerwcu, lipcu i sierpniu, wiąże się z niskimi (i bardzo niskimi) temperaturami i zmiennymi warunkami atmosferycznymi.
To, co można jednak zobaczyć z pokładu jachtu, czy w trakcie krótkiego trekkingu w bliskiej okolicy postoju - z nawiązką wynagradza trudności rejsu. W okresie od 20 kwietnia do 26 sierpnia na Svalbardzie występują dni polarne.

PROGRAM REJSU

Dzień 1-2: Longyearbyen – Powitanie Arktyki
Rejs zaczyna się w Longyearbyen, stolicy Svalbardu, która jest jednym z najdalej na północ wysuniętych osad na świecie.

Miasto, w którym żyje więcej niedźwiedzi niż ludzi. Niegdyś osada myśliwych i wielorybników, obecnie zaludniona głównie przez pracowników naukowych oraz górników pracujących w przemyśle węglowym. Nasza baza wypadowa w świat arktycznej tundry i polarnego morza.

Pierwsze popołudnie i wieczór poświęcimy na zwiedzanie miasta. Kolorowe domy otoczone aurą surowej natury, kontrastują z majestatem gór i ośnieżonych szczytów w tle. Czasami spotkamy tu renifery i bernikle białolice, swobodnie przechadzające się między budynkami, co jest niezwykłym widokiem, który przypomina, że jesteśmy w sercu Arktyki.

Odwiedzimy również jeden z pubów, gdzie będziemy mogli skosztować lokalnego piwa. Poczujemy atmosferę społeczności, która łączy pasjonatów przygód z różnych zakątków globu. Będzie to okazja do wymiany doświadczeń oraz poznania innych uczestników naszej wyprawy, którzy tak jak my, pragną odkryć tajemnice Arktyki.

Dzień 2: Magdalenefjorden
William Barents był pierwszym, który dotarł do Magdalenefjorden w 1596 roku. Znalazł tu kły morsów, co skłoniło go do nadania fiordowi nazwy Tusk Bay.

Angielski odkrywca i wielorybnik Robert Fotherby wpłynął następnie do fiordu w 1614 roku, nadając mu nazwę Maudlen Sound na cześć króla Jakuba I z Anglii, a małej, osłoniętej zatoczce na jego południowym wybrzeżu – Trinity Harbor.

Anglicy następnie ustanowili tu stację wielorybniczą w Trinity Harbor, obecnie znanym jako Gravneset, otoczonym przez majestatyczne góry i wysokie lodowce. Stacja ta została później przejęta przez Holendrów.

W Gravneset znaleziono pozostałości czterech pieców do gotowania tłuszczu oraz cmentarz zawierający około 130 grobów datowanych od XVII do końca XVIII wieku. Pochówki odbywały się na przestrzeni prawie 200 lat.

Dzień 3-4: Liefdefjorden i Texas Bar
Nazwa Liefdefjorden oznacza fjord miłości, skrywa jeden z najbardziej znanych lodowców Svalbardu, Monacobreen. Został on nazwany na cześć księcia Alberta I z Monako.

Książę stał się pionierem nauki o oceanografii, był zagorzałym zwolennikiem łączenia relacji istot żywych z ich naturalnym środowiskiem, co w tamtych czasach było dość innowacyjnym podejściem.

W Liefdefjorden zakotwiczymy nieopodal Texas Bar, starej chaty traperskiej, która w rzeczywistości nie ma nic wspólnego z Texasem ani barem. Przez większość swojej historii służyła jako miejsce badań naukowych i przyczółek do polowań. Po kilkugodzinnym trekkingu skorzystamy z jej wygód.

Istnieje niepisana tradycja, że żeglarze przybywający do Texas Bar mogą korzystać z pozostawionych tu dóbr, zwłaszcza alkoholi, ale powinni również pozostawić w zamian inne trunki dla kolejnych gości.

Dzień 5: Sjuøyane – najbardziej północny fragment Europy
Nazwa Sjuøyane oznacza „Siedem Wysp”. Wyspy są najbardziej północną częścią archipelagu Svalbard. Mała Rossøya, bardziej skała niż wyspa, znajduje się na 80°50’N. Rossøya jest najbardziej na północ wysuniętym skrawkiem Sjuøyane, a tym samym Europy.

Sjuøyane, ze względu na północną odnogę Prądu Zatokowego, od strony morza są często dostępne wcześniej niż inne części Svalbardu położone bardziej na południowy wschód.

Nazwy poszczególnych wysp Sjuøyan mówią trochę o historii. Phippsøya została nazwana na cześć Anglika Phippsa, który był w tym rejonie w 1773 roku podczas próby dotarcia do bieguna północnego, tak samo jak Parry w 1827 roku, od którego nazwano wyspę Parryøya. Nelson był na pokładzie jednego ze swoich statków jako młody oficer, co sugeruje nazwa Nelsonøya. Legenda głosi, że młody Nelson niemal padł ofiarą niedźwiedzia polarnego.
Słynny szwedzki odkrywca Nils Adolf Erik Nordenskiöld odwiedził, zmapował i nazwał niektóre z wysp w 1863 roku. Amerykański badacz bieguna północnego Walter Wellman spędził kilka tygodni na Waldenøya w 1894 roku, po tym jak stracił swój statek w lodzie. Poza tym wyspy te były świadkami wielu istotnych wydarzeń historycznych.

Na wyspach znajdują się małe kolonie ptaków morskich, w tym maskonurów i mew białogłowych. Czasami na brzegu można zobaczyć grupy morsów, a niedźwiedzie polarne nie są rzadkością.

Dzień 6: Wschodnie rubieże Svalbardu – Storøya
Storøya oznacza „Duża Wyspa”. Nazwa wydaje się przewrotna, biorąc pod uwagę lokalizację Storøyi między Nordaustlandet i Kvitøyą.

Przez większość sezonu Storøya otoczona jest przez gęsty pak lodowy i dotarcie do niej nie jest łatwe, a przez większość czasu niemożliwe.

Krajobraz Storøya to w przeważającej mierze skaliste niziny z kilkoma jeziorami, plaże z wyrzuconym drewnem. Większa część wyspy pokryta jest czapą lodową.

Storøya znajduje się w strefie wysokiej Arktyki i jest bardzo jałowa, praktycznie bez roślinności. W okolicy często spotyka się jednak morsy i liczne niedźwiedzie polarne.
W lipcu 2006 roku przewodnik grupy turystów z ekspedycyjnego statku wycieczkowego MS Polar Star zastrzelił niedźwiedzia polarnego w obronie własnej. Był to pierwszy przypadek w najnowszej historii (od kiedy niedźwiedzie polarne zostały objęte ochroną na Svalbardzie w 1973 roku), gdy niedźwiedź polarny został zastrzelony podczas spotkania z turystami podróżującymi statkiem.

W 1980 roku odbyła się szwedzka ekspedycja naukowa, znana jako ekspedycja Ymer, nazwana na cześć lodołamacza, który był używany podczas wyprawy. Ekspedycja działała we wschodnich i północno-wschodnich częściach Spitsbergenu oraz na wodach na północ od Ziemi Franciszka Józefa.
W ramach ekspedycji zbudowano dwie chaty na Svalbardzie, obecnie znane jako chaty Ymer. Obie zostały zbudowane i używane przez kilka tygodni do badań terenowych pod koniec lata 1980 roku. Jedna znajduje się właśnie na Storøyi. Tam się udamy!

Czarne i brązowe plaże Storøyi to głównie żwir i skały, z przylegającymi do brzegów bryłami lodu i zakotwiczonymi na płyciznach growlerami.

Za każdym razem, podczas naszych poprzednich postojów na kotwicy przy Dużej Wyspie, spotykaliśmy tam niedźwiedzie polarne, które wypatrywały naszych ruchów za pasem przybrzeżnych skał i mielizn.

Dzień 7: Kvitøya – wyspa bez życia
Kvitøya („Biała Wyspa”) to najbardziej wysunięta na wschód wyspa archipelagu Svalbard. Z tego miejsca do wyspy Wiktorii, należącej do Rosji, jest około 40 mil morskich. Kvitøya jest prawie całkowicie pokryta lodem. Klimat na wyspie jest wysokopolarny, a przez większość roku jest otoczona gęstym pakiem lodowym.

Andréeneset na Kvitøya to miejsce ostatniego obozu wyprawy Andréego. Wyprawa Andréego, miała miejsce w 1897 roku, była próbą dotarcia do Bieguna Północnego za pomocą balonu wodorowego o nazwie „Örnen” (Orzeł). Po wystartowaniu ze Spitsbergenu balon napotkał trudne warunki i po trzech dniach lotu wylądował awaryjnie na lodzie dryfującym na północ od Svalbardu. Ekspedycja była zmuszona do wędrówki po lodzie i dotarła na Kvitøya w październiku 1897 roku.

Na Andréeneset członkowie Wyprawy założyli swój ostatni obóz, gdzie zginęli z wyczerpania i trudnych warunków. Miejsce to pozostało nieodkryte przez ponad 30 lat, aż do 1930 roku, kiedy szwedzka ekspedycja znalazła szczątki obozu, ciała członków wyprawy oraz ich dzienniki. Odkrycia te dostarczyły kluczowych informacji na temat dramatycznych ostatnich dni Wyprawy. Andréeneset jest obecnie świadectwem tej tragicznej próby zdobycia Bieguna Północnego oraz miejscem historycznym na Kvitøya.

Na czapie lodowej Kvitøyi nie ma żadnego życia. Na nielicznych obszarach wolnych od lodu znajdują się kolorowe mchy i glony śnieżne. Inna roślinność tu nie występuje. Ze względu na płaskie powierzchnie nie ma ptaków morskich gniazdujących na klifach.

Niedźwiedzie polarne i morsy występują tu licznie. W przeciwieństwie do zachodniego Svalbardu, jest tu dużo większy odsetek samic i młodych morsów. To zjawisko jest bardziej typowe dla Ziemi Franciszka Józefa, gdzie większość samic spędza czas, podczas gdy samce zazwyczaj przebywają na Svalbardzie. Samice morsów są agresywne i terytorialne.

Dzień 8-9: Nordaustlandet (Ziemia Północno – wschodnia) i lodowiec Austfonna
Aktywność lodowcowa ukształtowała krajobraz na Nordaustlandet podczas kilku epok lodowcowych. Łagodne plateau i zaokrąglone góry to najczęstszy widok. Najwyższe i najbardziej strome góry, sięgające do 600 m n.p.m., znajdują się na północy. Wschodnia część Nordaustlandet jest pokryta lodowcami.

Klif lodowy Bråsvellbreen/Austfonna ma około 180 km długości, przerywany jedynie przez nieliczne, małe występy skalne. Czyni to go najdłuższym frontem lodowca na półkuli północnej. Ma około 24 m wysokości. Podczas arktycznego lata z Austfonny spływają strumienie topniejących wód. W niektórych miejscach spadają w kaskadach i wodospadach z lodowcowego czoła

Austfonna pokrywa około 58% Nordaustlandet. Lodowiec Bråsvellbreen jest odgałęzieniem Vestfonna. W latach 1937-1938 przeszedł jeden z największych przypływów, jakie kiedykolwiek zarejestrowano na Svalbardzie. Jego front lodowy o szerokości 30 km przesunął się 20 km do przodu, w kierunku oceanu.

Dzień 10: Cieśnina Hinlopen i wyspa Moffen
Moffen to niewielka płaska wyspa. Po niemal całkowitym wyginięciu morsów na Svalbardzie w połowie XX wieku, Moffen odegrała istotną rolę w ponownym zasiedlaniu tego gatunku na wyspach, co jest procesem trwającym do dziś. Obecnie często można spotkać większe grupy morsów na południowym krańcu wyspy, czasami nawet ponad 100 osobników.

Wody wokół Moffen są bardzo płytkie, dlatego większość statków utrzymuje jeszcze większy dystans, również z powodów nawigacyjnych. Moffen znajduje się bezpośrednio na północ od 80°N.

Dzień 11-12: Ny-Alesund i powrót do Longyearbyen
Ny-Alesund

Kongsfjorden i okoliczne tereny są znane jako jeden z najpiękniejszych obszarów fiordów na Svalbardzie. W tym obszarze znajduje się dawna osada górnicza Ny-Ålesund, obecnie międzynarodowe centrum badawcze, z malowniczą mieszanką starych i nowych budynków.

Wyspy i wysepki w wewnętrznej części Kongsfjorden roją się od ptaków. W głębi fiordu potężne lodowce cielą się do morza.

Wszystko to jest ujęte w charakterystyczne formacje górskie.

Położona na północnym brzegu fiordu nieczynna kopalnia London jest pomnikiem dawnych optymistycznych oczekiwań na duże pieniądze z dostaw marmuru na rynek światowy. Dalej na północny zachód leży Krossfjorden z pozostałościami kulturowymi z okresu wielorybnictwa, zimowania Rosjan i Norwegów oraz II wojny światowej. Znajdują się tu również duże kolonie ptaków.

W drodze powrotnej do Longyerbyen będziemy mieć okazję do spotkania z wielorybami, gdyż ujście Isfjordu do Morza Grenlandzkiego to miejsce częstego występowania płetwali karłowatych, zaś na jednym z naszych ostatnich rejsów, na wejściu do Isfjordu powitały nas dwa 15 metrowe humbaki…

Minke whale, czyli płetwal karłowaty, to jeden z najmniejszych przedstawicieli rodziny płetwali, osiągający długość od 7 do 10 metrów. Charakteryzuje się smukłym ciałem i wydłużoną głową z wyraźnym, wąskim pyskiem. Ich skóra jest zazwyczaj ciemnoszara z jaśniejszymi odcieniami po bokach, co ułatwia im kamuflaż w wodach oceanicznych.

Płetwale karłowate są zwierzętami migracyjnymi, przemieszczającymi się w poszukiwaniu pożywienia i cieplejszych wód na czas rozrodu. Żywią się głównie krylem i małymi rybami, które filtrują przez swoje baleen. Ich zachowanie jest dość zróżnicowane – często można je zobaczyć w grupach lub pojedynczo, a ich skoki i wydechy są spektakularnym widokiem.
Pomimo mniejszych rozmiarów, gatunek minke whale jest znany z dużych prędkości. Potrafi osiągać do 30 km/h. Te niezwykłe stworzenia są fascynującym przykładem dostosowania się do życia w oceanicznych głębinach.

Nadszedł kres wyprawy – nasz jacht wpłynie z powrotem do Adventfjordu i portu w Longyerbyen. Będzie to czas na odkrycie kolejnych zakątków osady lub skorzystanie z dodatkowych atrakcji, np.: psich zaprzęgów, trekkingu na Sarkofagen, czy wycieczki po zabytkowej kopalni węgla. Możecie odwiedzić Muzeum Svalbardu, które przybliży fascynującą historię Arktyki lub obejrzeć wystawę w galerii sztuki.

Ostatnia kolacja tylko w wyjątkowym stylu – gorąco polecamy restaurację Gruvelageret, bądź Stationen, które zapewniają niewątpliwie wyjątkowe doznania kulinarne..

TRANSPORT

Skąd - Dokąd - Data Godzina - Przewoźnik

Zaokrętowanie:	20.08.2025 śro, godz. 00:00	Wyokrętowanie	31.08.2025 nie, godz. 00:00
Port:	Longyearbyen	Port:	Longyearbyen

Liczba godzin stażu:	90-140
Staż na wodach pływowych:	TAK

Trasa rejsu do góry

Akwen:	Ekstremalnie ‐ Na północ: Svarbald, Spitsbergen
Trasa rejsu:	Longyearbyen – Poolepynten – Ny-Ålesund – Ny-London – Isfjorden – Longyearbyen

Realizacja trasy jest całkowicie zależna od pogody i warunków lodowych. O programie trasy decyduje kapitan. Wszystkie rejsy zaczynamy i kończymy w Longyearbyen.
Rejs zakłada zdobycie dużej ilości godzin stażowych, czyli praktyki morskiej zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej z dnia 29 stycznia 2018 w sprawie kwalifikacji i przeszkolenia załóg jachtów komercyjnych i warunków ich uzyskiwania.
Rejs spełnia kryteria żeglugi po wodach pływowych, o których mowa w Rozporządzeniu Ministra Sportu i Turystyki z dnia 09 kwietnia 2013 r. w sprawie uprawiania turystyki wodnej ora spełnia kryteria żeglugi na jachcie o długości kadłuba powyżej 20 m – potrzebne do uzyskania patentu kapitana jachtowego

Transport do góry

Rejsy (w większości) zaczynają się kończą na Spitsbergenie w miejscowości Longyearbyen.

Do Longyearbyen z Polski nie ma bezpośrednich lotów. Należy najpierw dolecieć do Oslo lub Tromso, skąd odbywają się regularne połączenia lotnicze do Longyearbyen.

Trasy obsługują linie lotnicze: SAS i Norvegian.

Ceny biletów lotniczych z Oslo na Spitsbergen kształtują się na poziomie 600 - 900 PLN.

Powrót z Longyearbyen do Polski odbywa się analogicznie tyle, że w odwrotnej kolejności.

Jacht do góry

Cena i warunki płatności do góry

Podobne rejsy do góry

Termin od/do	Dni	Trasa/miejsce	Cena
16.06.2025 pon 22.06.2025 nie	6	Longyearbyen - Spitsbergen - Longyearbyen	2 500 €	Więcej o rejsie
15.07.2025 wto 22.07.2025 wto	7	Longyearbyen - Svalbard Zachodni - Longyearbyen	2 500 €	Więcej o rejsie
01.09.2025 pon 14.09.2025 nie	14	Longyearbyen – Heleysund - Barentsøya - Freemansundet - Edgeøya - Pd–Zach Svalbard – Longyearbyen	3 000 €	Więcej o rejsie
15.09.2025 pon 30.09.2025 wto	14	Longyearbyen – Heleysund - Barentsøya - Freemansundet - Edgeøya - Pd–Zach Svalbard – Longyearbyen	3 000 €	Więcej o rejsie

Masz pytania? Skontaktuj się z nami! do góry